Het Rugzakje van Dartagnan: Een wereld in kleur, chaos en keuzes

Ergens op een levendige hoek van de Oude Beestenmarkt in Gent, waar de geur van koffie zich mengt met de frisse ochtendlucht, staat Dartagnan. Twintig lentes jong, een handvol ervaring rijker dan zijn leeftijd doet vermoeden. Hier, tegen de gevel van BarBroos, laat hij zijn ziel spreken — niet met woorden, maar met verf, kleur en beweging.

Dartagnan. Een naam die klinkt als avontuur. En dat klopt ook wel. Zijn verhaal is geen rechte lijn, geen netjes geplaveid pad. Het is een kronkelig steegje vol bochten, spetters en klodders, een rugzakje vol keuzes, chaos en kunst.

"Ik ben altijd creatief geweest," zegt hij terwijl hij de spuitbus nog eens goed schudt. "Als kind had ik zoveel in mijn hoofd dat ik het gewoon móest omzetten in iets tastbaars. Niet in woorden, nee — in vormen, tekeningen, werelden die alleen ik kende."

Van kindsbeen af was kunst zijn uitlaatklep, zijn eigen geheime taal. Later, via Youtube-video’s en nachtelijke wandelingen langs muren vol onbegrijpelijke tekens, ontdekte hij de ruige schoonheid van graffiti. Niet de museumwaardige varianten, maar de echte, de verboden, de rauwe expressies op betonnen muren en verlaten treinstellen. Dat het niet mocht, maakte het alleen maar aantrekkelijker.

"Graffiti was voor mij lange tijd iets bijzonders aan de zijlijn, een wereld zonder regels die gewoon mocht bestaan. Maar beetje bij beetje heeft het zich een vaste plek in mijn leven veroverd."

Die ruimte vond Dartagnan onder meer dankzij vzw Graffiti en hun project Le Mur in Gent, waar talentvolle kunstenaars een legaal canvas krijgen. Dartagnan gooide zich, zonder voorbereiding, in een wedstrijd... en won. De prijs? De gevel van BarBroos mocht drie maanden lang zijn wereld dragen.

Legaal of niet: de tweestrijd

Wanneer je Dartagnan vraagt naar de rol van legaliteit in graffiti, verschijnt er een speelse grijns op zijn gezicht. "Er is iets magisch aan je naam zetten op een plek waar het niet mag. Je bent geen billboard, je wordt er niet voor betaald. Het is geen reclame. Het is voor jezelf."

Tegelijkertijd beseft hij maar al te goed wat de consequenties kunnen zijn. Tijdens zijn pubertijd liep hij al eens tegen de lamp, en sindsdien kiest hij bewuster zijn plekken. Niet uit angst, maar uit groeiend respect voor het proces en zijn eigen toekomst.

"Er zijn genoeg plekken in Gent waar je legaal kunt spuiten. Soms fluistert dat stemmetje nog wel in mijn oor — kom, we doen nog eens iets spannends. Maar ik denk tegenwoordig vaker na over wat ik wil nalaten, niet alleen over de kick van het moment."

Een rugzakje vol keuzes

Dartagnan's rugzak is geen zware last, eerder een kleurrijke verzameling keuzes en ervaringen. Hij vertelt over zijn jeugd: strenge maar rechtvaardige ouders die hem vrijheid gaven, soms misschien zelfs té veel.

"Zoveel opties hadden we dat het moeilijk werd om de juiste te kiezen. Soms maakte ik foute keuzes, maar dat is ook mijn kracht geworden. Door zelf te struikelen, door geen vaste voorbeelden te hebben, moest ik mijn eigen pad maken. En eerlijk? Dat heeft me veel sneller doen groeien."

Het is die levenservaring die zijn werk doordrenkt: een mengeling van vrijheid, rebellie en zelfreflectie. In plaats van te wijzen en te oordelen, nodigt zijn werk uit om te voelen, te kijken, te ontdekken.

De kracht van het proces

Voor Dartagnan is graffiti geen politieke boodschap, geen aanklacht tegen de maatschappij. Het is veel persoonlijker dan dat. Zijn kunst is als een dagboek: een momentopname van wie hij op dat ogenblik is.

"De meeste van mijn werken zijn geen groot maatschappelijk statement. Het proces, het maken zélf, dat is voor mij het belangrijkste. Mijn geest is vrij en ik hou ervan om te blijven experimenteren."

Zelfs als de plannen in de soep lopen, zoals die eerste dag aan de muur, toen drie bakken verf uit de koffer vielen en de straat kleurrijker werd dan gepland, blijft hij lachen en leren. Want voor Dartagnan gaat het niet om perfectie. Het gaat om de ervaring, de evolutie.

"Je kunt niet alles tot in de puntjes uitwerken. Dat is ook een beetje het leven, niet?"

Het mysterie van 'Seven'

Wie goed kijkt naar Dartagnans werk, ziet steeds opnieuw één element terugkomen: het getal zeven. Zijn artiestennaam. Een cijfer dat op mysterieuze wijze door zijn leven geweven is, als een stille gids.

"Zeven is een getal dat overal opduikt in mijn leven. Geboortedata, belangrijke momenten… Het heeft me altijd gefascineerd. Daarom laat ik het telkens weer terugkomen in mijn kunst."

Het is die persoonlijke symboliek die zijn werk extra diepgang geeft. Want achter elke lijn, elke kleur, elke spetter zit een stukje van zijn verhaal verstopt, voor wie het wil zien.

Kunst als zelfheling

Werken aan een muur, opgaan in kleur en vorm, jezelf verliezen in het creatieve proces: voor Dartagnan is het een manier om zichzelf beter te begrijpen.

"Elke keer als ik werk, leer ik iets nieuws over mezelf. Het geeft voldoening, maar het smaakt ook altijd naar meer. Ik wil groeien, beter worden, blijven stappen zetten."

Dat verlangen om te blijven groeien, om altijd nét dat beetje verder te gaan, is wat hem onderscheidt. Hij wil niet zomaar spuiten om te spuiten. Hij wil verbinden, leren, verhalen vertellen.

En misschien, heel misschien, raakt zijn werk daardoor ook anderen — zonder dat het ooit de bedoeling was.

De toekomst: een open boek

Vraag Dartagnan naar zijn plannen voor de toekomst, en je krijgt geen strak vijfjarenplan te horen. "Ik kijk vooral naar de korte termijn. Volgend jaar wil ik studeren, alleen gaan wonen, en als student in bijberoep werken aan het kledingmerk van vrienden. Zij leren mij ook veel. Alles op zijn tijd."

Hij gelooft niet in forceren. Dingen moeten groeien, net zoals hij dat zelf doet. Hij ziet de evolutie in de kunstwereld: hoe technologie het maken makkelijker maakt, maar ook hoe belangrijk het is om jezelf te blijven onderscheiden.

"Produceren wordt makkelijker, maar echte skills blijven essentieel. Iedereen kan nu iets maken, maar de echte kunst ligt in hoe je jezelf erin legt."

Dartagnans rugzakje: geen last, maar een schat

Misschien is dat wel het mooiste aan Dartagnans verhaal: zijn rugzakje is geen last die hij meesleept. Het is een schatkamer vol ervaringen, dromen, misstappen en overwinningen.

Elke spuitbus die hij oppakt, elke muur die hij kleur geeft, draagt een stukje van dat rugzakje met zich mee. En wie goed kijkt, kan het zien: niet alleen de kleuren en lijnen, maar ook de keuzes, de vrijheid, de kleine overwinningen onderweg.

In een wereld die soms te snel gaat, te veel vraagt, kiest Dartagnan voor zijn eigen tempo, zijn eigen pad, zijn eigen stem. En misschien, als je ooit langs de Oude Beestenmarkt wandelde en je blik liet rusten op de gevel van BarBroos, heb je het gezien: niet zomaar een kunstwerk, maar een wereld. Zijn wereld.