Het rugzakje van LAKUS: over zoeken, scheppen en jezelf tegenkomen op een muur

Vrijdagavond. De glazen klinken, het geroezemoes zwelt aan en net op het moment dat ik me afvraag of hij er al is, schuift hij aan — LAKUS, of gewoon "KUS" voor de vrienden. Breed lachend, relaxte vibe. "Lukas," stelt hij zich voor, alsof de bijnaam geen verdere uitleg nodig heeft. Het voelt vanaf het eerste moment vertrouwd, alsof er een oude vriend aanschuift.

We zijn hier niet zomaar. Ik ben op zoek naar het rugzakje, de onzichtbare bagage die elke artiest met zich meedraagt. Wat zit er in de rugzak van LAKUS, deze Gentse graffiti-artiest die tussen stad en natuur zijn eigen wereld schildert?

Van boekhouding naar spuitbus

"Ik ben altijd zoekend geweest," zegt hij al snel, wanneer ik vraag naar zijn parcours. Lukas begon niet als kind dat droomde van kunstacademies of glansrijke expo's. Integendeel. Tekenen kwam pas later, binnensluipend tijdens saaie lessen boekhouding. "Op een bepaald moment zat ik tijdens de les gewoon te tekenen, omdat ik me verveelde. En dan dacht ik: waarom doe ik hier eigenlijk niets mee?"

Na een jaar in een kantoorjob, die hem vooral het gevoel gaf gevangen te zitten, viel het kwartje. Hij zocht iets artistieker, iets dat hem wél raakte. Zo begon hij aan de opleiding landschaps- en tuinarchitectuur, een perfecte kruising tussen zijn liefde voor natuur en zijn behoefte aan creativiteit. Maar het échte vuur ontstond dankzij een vriend die hem tipte over graffiti. Een belofte om samen te gaan schilderen werd nooit ingelost, maar Lukas besloot zelf die bus verf te kopen en het gewoon te proberen. "Zo ben ik erin gerold," zegt hij met een grijns.

De aantrekkingskracht van de muur

Op mijn vraag wat hem blijft aantrekken tot graffiti, denkt hij even na. "Het is de schaal. Groot werken op een muur geeft een gevoel dat je op papier nooit hebt. Je maakt iets en het staat daar, het leeft." Hij lacht. "Soms haat je wat je gemaakt hebt, maar het is er. Je kan het niet zomaar wegstoppen."

Er schuilt ook iets tijdloos in graffiti, zegt hij. “Een tekening op papier stop je weg. Een muurschildering blijft, ze leeft, zelfs als ze vervaagt. Dat vergankelijke, die onvoorspelbaarheid, dat heeft iets magisch. Een kunstwerk dat samen met de stad ademhaalt en slijt.”

"En het feit dat je het niet kunt verkopen," voegt hij toe. "Het is gewoon... daar."

Een jeugd van verhuizingen en afscheid

Wanneer ik dieper graaf naar zijn persoonlijke rugzak, komen we snel bij de fundamenten: een jeugd vol verhuizingen en, belangrijker nog, het verbreken van het contact met zijn moeder toen hij nog jong was. "Dat heeft me gevormd," zegt hij. "Ik ben iemand die zich op zijn gemak voelt op zichzelf."

Die behoefte aan rust en controle vond hij in creatie. Tekenen, schilderen, creëren — het zijn handelingen die hem terugbrengen naar zichzelf, naar een plek waar de chaos van buiten even stilvalt. In die zin is elk werk dat LAKUS maakt, ook een klein toevluchtsoord.

"Ik moest leren om dingen zelf in gang te zetten," zegt hij. "Dat is ook hoe ik begonnen ben met graffiti. Niet wachten tot iemand anders meegaat, gewoon doen."

De kracht van persoonlijke groei

Wat me opvalt tijdens ons gesprek, is hoe vaak LAKUS terugkeert naar het idee van persoonlijke groei. Leren met je ogen, proberen, mislukken, en opnieuw proberen. Niet iemand nadoen, maar zelf je pad vinden.

"Er is geen handleiding," zegt hij. "Je steelt met je ogen, maar uiteindelijk moet je je eigen draai eraan geven. Als je gewoon anderen kopieert, evolueer je niet echt."

Zijn rugzak, zo merk ik, is niet enkel gevuld met herinneringen of pijn, maar vooral met lessen — lessen over autonomie, over het vinden van je stem in een wereld die soms liever heeft dat je die verstopt.

Tussen kust en stad

Lukas groeide op in Koksijde, maar verhuisde naar Gent, een keuze die volgens hem essentieel was voor zijn artistieke ontwikkeling. "In Koksijde had ik nooit dezelfde kansen gehad," zegt hij. "Daar is bijna geen streetart. In Gent wel. Er zijn legale zones waar je kunt oefenen, je hoeft niet constant over je schouder te kijken."

Toch zoekt hij nog steeds de grijze zone op: verlaten gebouwen, vergeten muren. Plaatsen waar de tijd lijkt stil te staan en waar hij in alle rust zijn werk kan zetten, zonder druk, zonder haast.

Figuren, natuur en een beetje fantasie

Wie LAKUS’ werk kent, herkent onmiddellijk zijn stijl: krachtige zwart-wit figuren, vaak dieren, vaak hybride vormen die ergens tussen realiteit en droom zweven.

"Ik begon met zeedieren, logisch, ik kom van de kust," lacht hij. "Maar ik vond het vooral leuk om er mijn eigen draai aan te geven. Waarom zou een vis er exact uit moeten zien als een vis?"

Zijn inspiratiebron? Natuur, uiteraard, maar ook muziek. Wat hij schildert, wordt beïnvloed door de soundtrack van het moment. "Als ik naar harde techno luister, wordt het iets gruwelijker. Luister ik naar hiphop, dan wordt het werk ook zachter."

En de muur zelf dicteert ook mee: de textuur, de groeven, de ruwheid of net de gladheid. "Je kunt niet alles plannen. Soms moet je gewoon voelen en aanpassen."

De eigen stijl: heilig goed

Wat LAKUS vooral nastreeft, is herkenbaarheid. Niet in de zin van herhaling, maar in het creëren van een taal die van hem is.

"Ik wil dat mensen mijn werk herkennen zonder mijn naam te zien," zegt hij vastberaden. "Je hebt geen woorden nodig, gewoon je eigen stijl."

Hij hekelt hoe commerciële druk soms kunstenaars in formats duwt. Voor hem is eigenheid belangrijker dan succes of verkoop. "Kunst en commerce gaan moeilijk samen, zeker als je trouw wil blijven aan jezelf."

De boodschap: vrijheid en verandering

Achter zijn werken schuilt vaak meer dan op het eerste gezicht lijkt. Thema’s als klimaatverandering sluipen erin, op een subtiele, soms vervreemdende manier.

"De dieren die ik schilder zijn aangepast aan een wereld die de mens aan het veranderen is," legt hij uit. "Maar ik overdrijf dat, ik laat mijn fantasie los."

Voor LAKUS draait kunst niet om harde boodschappen. Het is een uitnodiging: kijk, voel, interpreteer zelf.

Als hij één boodschap zou mogen meegeven? "Creatieve vrijheid. En een bewustzijn dat alles altijd in beweging is, dat de wereld verandert, of je nu wil of niet."

Blijven bouwen

Hoewel LAKUS vandaag nog een kantoorjob heeft, droomt hij luidop van meer. Meer tijd, meer ruimte om te creëren. Fulltime kunstenaar zijn, zonder zijn ziel te verkopen aan de commercie.

"De enige manier is blijven maken, blijven pushen, blijven delen," zegt hij vastberaden.

Zijn droom? Niet zozeer beroemd worden, maar herinnerd worden als iemand die trouw bleef aan zichzelf. "Dat mensen later zeggen: 'Amai, die had echt zijn eigen stijl.' Dat zou het mooiste compliment zijn."

LAKUS is niet zomaar een graffiti-artiest. Hij is een bouwer, een zoeker, iemand die met elke spuitbus niet alleen een muur verft, maar ook stukjes van zichzelf terugwint. Zijn rugzak is zwaar, maar het is ook zijn kracht. En elke keer als je langs een van zijn werken passeert, weet je: hier heeft iemand even stilgestaan. Iemand die, tussen stad en natuur, tussen zwart en wit, zijn eigen plaats heeft geschilderd.

En misschien, heel misschien, laat hij jou ook even stilstaan.