Cidade de Deus (2002): Een dans op het ritme van dromen en de dood

Cidade de Deus (2002): 4,5/5

Voor mij was de film “Cicade de Deus” een indringend, ongepolijst cinematisch meesterwerk. Geregisseerd door Fernando Meirelles en Katía Lund, schetst de film het leven in de flavelas van Rio de Janèro, deze worden ook wel de “de stad van God” genoemd. Het is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal en vertelt het leven van de fotojournalist Wilson Rodriguez.
Verspreid over drie decennia, vanaf het einde van de jaren 60 tot het begin van de jaren 80, volg je het leven Rocket. Een tiener en passionele fotograaf die opgroeit in 1 van deze flavela’s. Het toont de opkomst van de oorlog tussen de drugsbendes van Lil Zé en knock-out Net en hoe het is geëindigd.
Voor Rocket is het geweld dat in deze “stad van God” plaatsvindt een deel van zijn dagelijks leven. Hoewel hij vaak in het midden van de conflicten binnen deze drugsbendes terechtkomt, probeert hij er zo veel mogelijk van weg te blijven en zoekt hij naar een manier om zijn foto carrière op te bouwen. Tussen al het geweld en de dood, is er plaatsgemaakt voor liefde en Humor, vertelt door de ogen van Rocket.
Als hoofdverteller in de film, zou je hem ook als het hoofdpersonage kunnen omschrijven. Buiten Rocket zijn er nog een tal van andere personages en het is opmerkelijk hoe de regisseurs van de film elk karakter in een even fel daglicht weten te zetten. Ieder personage heeft zijn eigen verhaal en krijgt even veel tijd om deze te “vertellen”. Ook binnen het filmwerk en de cinematografie zie je de emotie van elk karakter dat op dat moment in het centrum staat. De energie en vlotheid die in het filmen is gebracht, sleept je helemaal mee. Dit samen met het muziekgebruik geeft dan direct terug weer dat het verhaal door een tiener jongen wordt verteld en zorgt voor een soort swing. Ook de vertelstukken van Rocket tussen de scènes doorzitten vol droge humor, wat voor mij het nog duidelijker maakt dat Rocket losstaat van het geweld dat plaatsvindt. Hij vertelt vaak over zijn eigen leven, dromen en plannen, terwijl hij de levens van de andere karkaters bespreekt. Zoals zijn broer en zijn vrienden, maar ook mensen waar hij minder mee in contact staat. De manier waarop de karakters zijn uitgewerkt en het script is geschreven is puur en genadeloos.
De regisseurs brengen de flavela’s tot leven, waardoor het bijna een karakter op zich wordt. Door heen de decennia zie je het veranderen van een pas gebouwde stad tot het koninkrijk van de drugsbendes, waarin de oorlog zich afspeelt. De film geeft ook heel goed weer hoe de regering omgaat met deze omstandigheden en de agressiviteit van de politie naar de jongeren die wonen in de flavela’s.
Meerdere scènes vond ik misselijkmakend en extreem choquerend.
Het geweld dat zich afspeelt is zeer realistisch en zeker niet voor iedereen bestemd.
"In the city of God, if you run away, they get you and if you stay, they get you too." Dit is een zin die mij het meest is bijgebleven en toont volgens mij het best de essentie van het verhaal dat zich afspeelt.