Conclave (2024): een politiek machtsspel in het Vaticaan

“Het leven imiteert kunst, veel meer dan dat kunst het leven imiteert”, schreef Oscar Wilde in 1889. Dat is ook nu het geval wanneer de paus overlijdt, nadat Conclave een Oscar wint. 
Kardinaal Lawrence, degene die het conclaaf dient te leiden, wordt vertolkt door de geëerde Ralph Fiennes. Een machtig acteur, en voor mij al zeker een reden om de film te bekijken.
Het verhaal is simpel; na de dood van de paus dient er een nieuwe paus gekozen te worden. Dit proces gebeurt volledig achter gesloten deuren, wat zorgt voor heel wat spanning. Het wordt zelfs eerder een politiek conflict dan een religieus conflict. Alhoewel kardinaal Lawrence toch even twijfelt over zijn geloof, en als het ware in een religieuze identiteitscrisis terechtkomt.  Verder is het een tweestrijd tussen conservatief en progressief waarbij intensief gezocht wordt naar manieren om de ander in een kwaad daglicht te stellen. Zo komen zaken als oude affaires, leugens, simonie en zelfs gendercontroverses aan het licht. Daarnaast gebeurt er ook buiten de muren van het Vaticaan heel wat. We horen dat er aanslagen gepleegd worden en rellen plaatsvinden in Rome, maar waarom komen we nooit te weten. Voor de conservatieven wel het ideale moment om andere geloven te beschuldigen en aan te vallen. Zo blijven de politieke thema’s gedurende vrijwel de volledige film aanwezig.
Hoe conclave niet genomineerd werd voor de Oscar-categorie cinematografie blijft voor mij een groot vraagteken. Voor mij was de cinematografie zelfs meer intrigerend dan de verhaallijn zelf. Er wordt gespeeld met symmetrie, verschillende perspectieven, en imposante composities. Het is als het ware een bewegend kunstwerk dat je 2u lang blijft fascineren. Vooral de scène waarin kardinaal Lawrence zijn laatste stembriefje wil indienen, en er een aanslag plaatsvindt in het Vaticaan waarbij hij gewond raakt, en er een zonnestraal etherisch de kamer verlicht vond ik fantastisch. Het religieuze werd er op die manier voor mij bij betrokken, het leek bijna een Bijbels kunstwerk waarbij het bovennatuurlijke groter is dan henzelf.
De verhaallijn zelf vond ik op sommige momenten toch wat zwak. Ik vond de verhaallijn vrij herhalend en traag waardoor ik snel mijn aandacht verloor. Daarnaast vond ik dat de politieke thema’s meer uitgebreid aan bod mochten komen. Je krijgt wel het stereotiepe progressief versus conservatief verhaal, maar het gaat er niet diep op in. Daarnaast wordt er ook niet dieper ingegaan op de twijfels over God die onder andere kardinaal Lawrence ervaart. Er kon een diepe religieuze conversatie ontstaan zijn, maar die kwam er niet. Het bleef voor mij wat braaf.

Marie-Elise Van Der Poorten