Gehavend tot en met, dat muziekjaar 2020. Festivals schreven we op onze buik, concerten werden uitgedund tot zeldzaamheden en organisaties trachtten een economisch bloedbad af te wenden. Tristesse zoals we het nooit eerder kenden, al zorgde één aspect voor een lichtpunt: de enorme rijkdom aan albumreleases. Vele artiesten trakteerden de wereld op een nieuw blik verse songs dat in dit knotsgekke jaar tot in het diepste van de ziel wisten te raken. Wij maakten een selectie van het beste dat er te bieden was.
Porridge Radio – Every Bad
Geen frontvrouw begeesterde dit jaar zo uitmuntend als Dana Margolin. Every Bad is het derde album van haar band en bewijst dat de poel met frontvrouwen in de alternatieve rockscene nog veel breder is dan gedacht. Haar meeslepende stem ontketent talloze hoogtepunten op een intense plaat doordrenkt met melancholische indierock. Dat de boodschap bij het gros van de nummers – de zoektocht naar de reden van ons bestaan op deze aardbol – bovendien perfect in de plooien van de coronapandemie valt, is een zeer opmerkelijke toevalligheid. De eerste strofe van Born Confused spreekt boekdelen: “I’m bored to death, let’s argue. What is going on with me?” Een album met helende krachten voor elke fan van het genre, dat staat vast.
Zeker beluisteren: Born Confused, Sweet, Long, Lilac
Sports Team – Deep Down Happy
Nee, vernieuwend kan je Sports Team niet noemen. De sound van deze Britse rockers doet veeleer denken aan hoe groepen als Fontaines D.C. en Shame in hun eerste jaren prompt indruk maakten en een status als ‘the next best thing’ aangemeten kregen. Gelukkig zijn er genoeg redenen om ook ditmaal de repeatknop aan diggelen te rammen. Binnen een tijdsbestek van amper 36 minuten brengt Sports Team twaalf nummers aan een razend tempo dat onophoudelijk uitnodigt tot meezingen. Catchy refreinen, loeiharde gitaren en de karakteristieke stem van frontman Alex Rice: het had op eender welke festivalweide zalige momenten opgeleverd.
Zeker beluisteren: Lander, Here It Comes Again, Going Soft, Here’s The Thing
Run The Jewels – RTJ4
Toeval bestaat niet? Begin juni leken El-P en Killer Mike met volle overtuiging het tegendeel te bewijzen. Terwijl Black Lives Matter een internationale boost kende als nooit tevoren, volgde kort nadien de vierde worp van Run The Jewels. Twee dagen eerder uitgebracht dan officieel gepland, maar daardoor nóg urgenter. Prijsnummer walking in the snow zet dat probleemloos in de verf met naargeestige lyrics. “And you so numb, you watch the cops choke out a man like me. Until my voice goes from a shriek to whisper, ‘I can’t breathe’.” Geen verwijzing naar de dood van George Floyd, wel naar Eric Garner: een zwarte man die in 2014 op een gelijkaardige manier om het leven kwam in New York. Om stil van te worden. Gooi daar de moddervette producties van El-P en de fenomenale stem van Killer Mike bovenop, en je beseft al snel dat RTJ4 zo veel meer is dan een zoveelste hiphopplaat.
Zeker beluisteren: yankee and the brave, ooh la la, walking in the snow, JU$T
Car Seat Headrest – Making A Door Less Open
Van een ommezwaai gesproken. Will Toledo, frontman van een groep die zich de laatste jaren ontpopte tot een van de meest veelbelovende rockbands binnen de indiescene, besloot zijn gitaar deels links te laten liggen en zich toe te spitsen op elektronica. En dat terwijl magnum opus Teens of Denial en de remake van Twin Fantasy wereldwijd hoge ogen gooiden en de lat steeds hoger legden. Toch blijft de ziel van de band probleemloos overeind. Electro-gedreven nummers als Can’t Cool Me Down en Weightlifters bewijzen dat Toledo ook in kortere songs – de klassiekers van de band kunnen makkelijk afklokken op ruim tien minuten – zijn ei kwijt kan. En voor de doorgewinterde fan die toch nood heeft aan een stevige portie gitaren, zijn er Martin en There Must Be Blood om hun hart sneller te laten slaan. Zeer gewaagd, maar bovenal zeer geslaagd.
Zeker beluisteren: Can’t Cool Me Down, Hollywood, Martin, There Must Be More Than Blood
IDLES – Ultra Mono
Nood aan een hevige adrenalinerush die het equivalent van een vijfdubbele espresso overstijgt? IDLES weet raad. Nadat de Britse postpunkers de afgelopen vier jaar hoge toppen scheerden met tweeluik Brutalism en Joy as an Act of Resistance, blijft de groep vasthouden aan hun rauwe profiel. 42 minuten lang bieden Joe Talbot en zijn vrienden nauwelijks ruimte voor een adempauze. Neem alleen al Reigns: een vier minuten durend spektakel dat wordt ingeleid met een repetitief basloopje en wat later uitmondt in een orkaan aan gitaargeweld. Tekstueel kwam de groep al scherper voor de dag, maar het aanstekelijke enthousiasme van dit stoere vijftal maakt dat ruimschoots goed. Beuken tot je erbij neervalt: hopelijk een ervaring die we volgend jaar mogen herbeleven in menig concertzaal.
En dan nu richting platenboer en in 2021 op een frisse wei.
Zeker beluisteren: War, Reigns, Danke