Als ik naar de televisie kijk, zie ik weinig diversiteit op het scherm. Ik heb maanden geleden mogen meewerken aan bepaalde rubrieken op de VRT. Achter de schermen merkte ik weer op, dat daar ook niet veel diversiteit was, laat staan op belangrijke topposities. Toen zag ik Dalilla Hermans – een zwarte vrouw – werken aan haar eerste theaterstuk genaamd: Her(e).
Her(e) is de eerste theatervoorstelling van auteur, columniste en activiste Dalilla Hermans. Samen met 32 inspirerende zwarte vrouwen ging Hermans op weekend naar Villa Hellebosch, in december 2019. Ze spraken daar openlijk over hun ervaringen als zwarte vrouw in een witte wereld. Dit theaterstuk is gebaseerd op wat er in dat weekend werd verteld en gefilmd.
Ik ga niet vaak naar theaterstukken kijken. Ze zijn niet divers. Maar op 4 februari 2020 was het anders. NTGent was vol met zwarte mensen die naar Her(e) gingen kijken. Het publiek was zo divers, zo anders als ik ooit had gezien, dat ik aan het liedje van K3 moest denken: “alle kleuren van de regenboog”.
Abigail Abraham is de enige actrice op het podium. Achter haar staan spiegels en een scherm. Ze zingt door een microfoon en de tekst die ze zingt verschijnt achter haar op het scherm. We zien beelden van het weekend in Villa Hellebosch. Vrouwen die zingen, dansen, maar vooral zijn het getuigenissen. Ik hoor zinnen zoals “Ze zien me niet”, “We are here”, “You’re not woke if I’m still broke” en “I don’t want you near me, until you hear me”. Ik herken mezelf in die zinnen dus ik hum en knik met mijn hoofd.
Het publiek zingt mee. Ik ook. Ik voel de energie en aanwezigheid van al die vrouwen op het scherm. Vrouwen die actief zijn in verschillende sectoren. Danseressen, actrices, activisten, schrijvers, zangeressen, etc. Coely, Sabrine Ingabire, Soe Nsuki en Martha Canga Antonio. Stuk voor stuk vrouwen met talent. Her is Engels voor haar en here is Engels voor hier. Dit theaterstuk heet Her(e), de zwarte vrouw is hier. Hier in België, in Nederland en Europa. Dit is een wake-up call.
Het eindigt met een grootse staande ovatie. Dalilla Hermans en de 32 vrouwen die meewerkten aan Her(e) gaan op het podium staan. Als een zwarte man voel ik blijdschap en trots om zoveel zwarte vrouwen op het podium te zien. Het is de eerste keer dat ik dat meemaak in België. Het voelt alsof mijn zussen, moeder en tantes op het podium staan. Ik hoop dat het niet de laatste keer is.
In februari van 2021 zal Her(e) opnieuw te zien zijn in NTGent. Daarna trekken ze naar Brussel, Rotterdam, Amsterdam, Leuven, Antwerpen en Pelt. Voor de precieze data en naam van de zaal kijk op de website van NTGent: https://www.ntgent.be/nl/producties/here-ntgent.
Het is een aanrader.
Omslagfoto © Manoe Sunkwa